Hier komt een mooie video.
Nog even geduld!
5-Hoog
Ook dit werk is een onderdeel van het verhaal achter de expositie ‘Verstilde Beweging’.
Van juli tot november zat ik vooral stil. Heel veel stil. Met mijn been omhoog, op de bank, tussen vier muren. Toen begreep ik de uitdrukking ‘muren die op je af komen’ maar al te goed. Als actieveling vond ik dit ontzettend zwaar – ik mag best zeggen dat het heel frustrerend was.
Natuurlijk wist ik dat dit ongeluk niet het einde van de wereld was. Het was ‘maar een gebroken been’, wel een hele pijnlijke en eentje die heel lang duurde maar ik kwam er wel weer uit. Eerlijk is eerlijk, positief blijven lukte niet altijd.
Tijdens die maanden ontmoette ik mensen met soortgelijke ervaringen. Als mijn vriend of vrienden me ‘s avonds gingen ‘uitlaten’, lieten ze me weleens achter bij andere rolstoelgebruikers als ik in de winkel niet door een gangpad paste. Dat leidde tot best verhelderende gesprekken. Het gaf me letterlijk en figuurlijk een ander perspectief – eentje lager bij de grond :). Ineens vielen me dingen op waar ik als lopende en huppelende Manouk nooit bij stilstond. Bijvoorbeeld hoe irritant het is dat sommige automobilisten hun auto’s veel te ver op de stoep parkeren en je weer een heel end terug moet om van een stoeprandje af te kunnen. Nou ja, deze afslag gaan we niet nemen maar ik ben ergens dankbaar dat ik deze ervaring heb meegemaakt. Het heeft mijn blik veranderd. Nu let ik bijvoorbeeld voor een opdracht beter op hoe openbare ruimtes ingericht zijn, of het dus ook rolstoeltoegankelijk is. Ik probeer hier alerter op te zijn.
Om terug te komen op dit werk. Al die maanden zat ik dus in mijn appartement, op 5 hoog, tegen andere flats aan te kijken. Ik voelde me echt opgesloten en geremd. Dit werk is mijn vertaling van die tijd: abstracte torenwoningen, een reflectie van het gevoel vast te zitten.
5 x 5 x 15 cm,
5 x 5 x 30 cm,
5 x 5 x 38 cm
Blankstaal
2024
1/1 (soortgelijke op aanvraag)
Te koop
€ 190